Gece hala karanlığındaydı

Gecenin bir vakti telefon geldi. Alaş telaş açtım. Birden gözümün önünden gerçekler yavaşça geçti. Ses tonundan bunun bir ayrılık konuşması olduğunu anlamıştım. Tuhaflaştım düğüm düğüm sustum. O an kelimeler bile beni tanıyamazdı. Sahi neydi konuşmak? Sustum, gecenin bir yarısında geçmek bilmeyen saat dilimlerinde buldum kendimi. Karşıdan gelen ses tanıdıktı. Eskilere karışacak sevgilinin, aşina tonlarından, alışılmadık seslerdi. Çark etti o zaman düşünceler. Anladım uyumuyordum ben. Rüya sona ermiş, gerçek en acı haliyle dokunmuştu tenime Bi'şeyler söyledin. Uzun uzun hiç bir zaman bizim olamamış geçmişten söz ettin. Ne önemi vardı ki artık bunların. Bu son sözler seni bende bitirmeye yeter miydi? Dinledim, her zaman duymak istediğim aslın şimdi ne kadar karşımda? Öylece orda, boylu boyunca... Olamadığımız hayallerin içinde kurdun sonra parçalayıp attın bizi. Anlamıyordum o an! Neydi bu? Yani sana iten neydi? Ben kendi içimdekileri anlamlandırmaya çalışırken sen usulca, içini çekerek ağlıyordun. Evet ağlıyordun. Belkide ilk kez 'Biz'e ağlıyordun. Bunca hatrı yıkıp, sonumuza sen karar veriyordun. Saat hala koyu karanlıktaydı. Müsaade isteyip, pencereyi açmaya gittim. Ciğerlerimden söküp seni çalsın diye bir umut içime çektim temiz havayı. Rüzgara izin verdim, tüm yaşanmışlıkları alıp sonsuzluk kavramında hapsetsin diye. Hemen geri döndüm. Sesin hala yorgundu. 'Umut yok mu?' diye şansımı zorlamanın zirvesine çıkardım. Uzunca bir sessizlik, sanki hiç bitmeyecekmiş gibi o kadar sessizlik. Cevabını bile bile geveledim ağzımda cümleleri. Yuttum sözlerimi. Anladım, sen bana gitmek için gelmiştin. Peki bu gözyaşı dediğimiz varoluşta mı yalan? Değildi biliyorum, biliyorsun... Kabullenmekten başka çare yoktu. Yakışanı yaptım ve tek bir söz bile söylemeden usulca tamam dedim. Yağmur bastırmıştı, inceden toprak kokusu hüznün vedasında kol gezmekteydi. Gece hala karanlığındaydı. Gittim, yatağa uzandım gözlerim kapanırken sonsuzluk artık beni almaya hazırdı...